5 – namen

Ik heet Yima, naar mijn grootvader van moederskant, Yiva. Mijn vader heet Rodva, naar zijn vader. Mijn broer heet ook Rodva, de jonge Rodva. Als ik nog een broer had gehad, had ook hij Rodva geheten. Krulhaar-Rodva, of snelle Rodva, of wat ook maar zijn kenmerkendste eigenschap was geweest. Mijn moeders naam is Wizma, naar haar grootvader Wizva.
Iemand met letters van R O T S of G H E F B in zijn naam stond in hoger aanzien dan iemand die alleen letters uit de andere woorden had. Zoals ik. Zoals mijn moeder. De belangrijkste man in DunKitaba heette Hebotva.

Voor mij was de dogman de belangrijkste man, ook al heette hij maar Kluva. Ik vond het jammer dat we na elke schooldag weer zeven nachten moesten slapen voor we weer mochten plaatsnemen onder de boom. Je had zeven jaren les, in een klas met zo'n twintig meisjes tussen de zeven en veertien jaar. Rodva-broer was een jaar ouder dan ik. Toen hij thuiskwam met zijn eerste ROTS-plaquette was ik zo jaloers!

Later maakten we de plaquette met onze naam. Die werd aan de huiswal bevestigd. Ik was trots toen die van mij naast die van Rodva, Rodva en Wizma werd gehangen. Nu kon iedereen die door ons straatje liep, zien wie daar woonden. Je nam de plaquette je hele leven met je mee. Van je vaderhuis naar het huis van je man. Of als je een man was, naar je eigen, nieuwe huis. Dat werd ingewijd door een nieuw, door je vader gemaakt, kleimodel van de Rots op het erf.

Aan het eind van de schooltijd moesten we – als een soort van meesterproef – het hele R O T S V A D M I J N uithakken op een marmeren plaat. Die plaat kreeg je van thuis mee. Mijn vader had als steenhouwer al heel lang geleden een prachtige, smalle, roze gevlamde plaat voor me gereserveerd. Hoe vaak zei hij niet: daar staat jouw diploma Yima, zorg dat je het waard bent. Ik was trots dat mijn plaat echt mooier was dan de donkergrijze dooraderde van Rodva, waar de letters niet mooi in uitkwamen. Nadeel was natuurlijk dat die van mij extra netjes moest.