leeservaringsverhaal

Na 't Hooge Nest wist ik niet zo goed wat te lezen. (Het lijkt wel of ze me bij de NBD vergeten zijn, maar dat laat ik even zo, vind het wel relaxed.) Het gevolg is dat mijn Currently Reading lijst nu op 91 titels staat. Ik was al bezig in the Garden of Evening Mists, en heus, het is prachtig. Interessant gegeven, boeiende personages, poëtische stijl. Toch liet ik me maar wat graag afleiden met Daddy Longlegs, een oud meisjesboek dat geheel aan mij voorbijgegaan was. En trouwens, het tweede deel van de Lockwood-serie begon ook fijn. Dear Enemy, het vervolg op Daddy Longlegs, kon me lang niet zo bekoren. Niets kon me bekoren, bah!
Dan grijpt men terug op een oude liefde. Rumer Godden, welke kende ik nog niet? The River.
Eergisteravond begonnen, gisteravond gehuild en gehuiverd en luidop gezegd: Godallemachtig, wat is dit mooi.

Het is maar een dun boek, en het verhaal is zo simpel. Een jaartje in het leven van een Engelse familie in India. Focus ligt bij Harriet, de op een na oudste dochter. Grote zus Bea is het spelen voorbij, en zelf is Harriet eigenlijk een beetje te oud geworden voor broertje Bogey, en klein zusje Victoria leeft in haar eigen fantasiewereldje.
Harriet droomt ervan om schrijfster te worden, af en toe borrelen er gedichten op die groter zijn dan zijzelf. Captain John, een gewonde oorlogsveteraan (het verhaal speelt ten tijde van de Eerste Wereldoorlog) die veel bij hen over de vloer komt, is eigenlijk de enige die haar zieleroerselen een beetje duiden kan, en dat helpt hem op zijn beurt ook weer om over zijn trauma's heen te komen.
Het verhaal begint met de twee zusjes die met Latijnse vervoegingen bezig zijn: bellum en amare. Liefde en oorlog. Daar breekt Harriet zich het hoofd over. Liefde en oorlog, geboorte en dood. En de rivier absorbeert alles en houdt nooit op met stromen. Ze wonen aan de rivier, vlakbij de jutefabriek.

Het verhaal wordt voorafgegaan door een lange inleiding, waarin Rumer Godden uit de doeken doet hoe autobiografisch dit verhaal is. Op één ding na: ik had geen broertje dat door een cobra gedood werd.
En daar breek ik mij nu nog steeds het hoofd over.
Ze heeft dat niet voor niets vermeld. Het werkt door tijdens het lezen. Je ziet de haviken in de lucht en denkt … foute boel. Bogey is altijd de insecten en andere beesten in de tuin aan 't bestuderen, en drukt Harriet op het hart dat ze niks mag zeggen over de cobra die hij gezien heeft. Ze vertelt over begrafenissen die ze gezien heeft.
De kennis beïnvloedt hoe je leest, hoe je meekijkt, -voelt, -luistert, -ruikt, -denkt met Harriet.
En toch kreeg ik kippenvel toen het echt gebeurde.

Godallemachtig, wat is dit mooi.

Dit bericht is geplaatst in lezen, recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

2 Reacties op leeservaringsverhaal

  1. Rein de Vries schreef:

    Ik denk dat juist de voorkennis van een ingrijpende gebeurtenis in een boek of film die gebeurtenis indringender kan maken. Er zijn films die ik vrij goed ken en die mij toch, of juist, kunnen aangrijpen. Vaak meer dan de eerste keer. Je voelt het moment naderen en als het dan echt gebeurt, dan grijpt het je bij de keel.
    Maar misschien helpt ouder worden ook wel. 😉

    • Hella schreef:

      Ja, ik denk dat je twee keer gelijk hebt. Hoewel ik aan de andere kant ook vaak merk dat mensen boeken "zo aangrijpend" vinden die me volkomen koud laten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *