Het is mooi wat David Whyte schrijft over de mens als pelgrim, hoe we allemaal onderweg zijn van daar naar hier naar ginds, steeds iemand anders wordend – this unceasing tidal and seasonal becoming – maar in essentie toch ook altijd onszelf, de bestemming steeds opnieuw onbekend. Als rivieren stromen we, all the way to our dissolution in the sea.
Deze collage begon met de challenge 'Gebruik water in je collage in de zin van een rivier, zee of meer.'
De gelli plate is goed in waterige landschappen. Maar dan verder. Zo'n collage maken is ook een reis naar een onbekende bestemming, voor mij tenminste wel. Ik begon bij die gekke poppetjes, uitgeknipt van een of andere Keltische ketel. In hetzelfde boek vond ik ook de afbeelding van Merlijn en nog zo'n mythische man. De zee inlijsten: rotspartijen gezocht. De rechter komt uit Frankrijk, de linker is van een gotische kerkbank, met daarboven nog wat Gaudi. Nog wat waterlelies op de voorgrond en wat vogeltjes in de lucht, en dan de woorden erbij zoeken die weer wonderwel passen. Ik was gister verschrikkelijk moe en heb een leuke afspraak moeten afzeggen, maar zo'n uurtje kunnen knutselen tussendoor maakt de dag toch weer goed, ik ben zo dankbaar dat ik dat nog steeds kan.
Mooi jouw uitleg en de twee blogs deze en die met het gedicht. Waardevolle uurtjes gestoken in een interessante levensweg
Dankjewel Elly!