Consolations 2 – Ambition

Het werd mij meestal op verwijtende toon toegevoegd: "Jij bent helemaal niet ambitieus." Ik liet dat gelaten naar binnen glijden, zo van "sorry mijn schuld" en "alweer zo'n waardeloze eigenschap van mij." Want ik was tevens lui, ongedisciplineerd, slap, egoïstisch en ongevoelig (omdat ik niet snel in huilen uitbarstte) en alles waaide mij aan, wat heel slecht is voor je karakter. Zo laat men zich door anderen definiëren, al vroeg doordesemd van het besef dat anderen het altijd beter weten en tevens áltijd het beste met je voorhebben. Ik was de luizebol, de nietskunner, de nutteloze dromer, want als mijn talenten echt iets voorstelden was ik toch wel rijk geworden, of niet dan?
Stil maar.

Eeuwen later lees ik bij David Whyte over ambitie:
• Ambition is frozen desire.

• We may direct the beam of ambition to illuminate a certain corner of the future world but ultimately it can reveal to us only those dreams with which we have already become familiar.

• Ambition takes willpower and constant applications of energy to stay on a perceived bearing; but a serious vocational calling demands a constant attention to the unknown gravitational field that surrounds us and from which we recharge ourselves, as if breathing from the atmosphere of possibility itself.

Of, zoals ik zelf schrijf in de nieuwsbrief van september:
• Aanwaaisels getuigen niet van gemakzucht, ze getuigen van een artistieke ziel die zich openstelt, die vertrouwt op de eigen waarneming, of die nu binnen of buiten plaatsvindt. Aanwaaisels zijn cadeaus die je gewoon mag aannemen.

Wat ik in de collage zie – droomduiding – zijn standbeelden, gezichten met molenstenen van eeuwen, een breekbaar glas met bloed gevuld waarvan de dode duif – duif is dood meneer – probeert te drinken, en die figuur van Munch, de schreeuwer voor de schreeuw.