Rodaan Al Galidi – Hoe ik talent voor het leven kreeg

Wat heb ik genoten van dit boek. En ik denk meteen aan dat andere boek over asielzoekers, waar ik zo'n vieze smaak van in de mond kreeg.
Al Galidi maakt het niet mooier dan het is, het lot van de Iraakse asielzoeker Semmier Kariem, die pas na 9 jaar azc een verblijfsvergunning krijgt. De contacten met de autoriteiten zijn Kafkaësk, het werkeloze wachten eist zijn tol, zowel lichamelijk als geestelijk. Hij laat ons kennismaken met heel veel verschillende asielzoekers, ieder met zijn of haar eigen problematiek, ieder met zijn of haar eigen manier om met de autoriteiten en het wachten om te gaan.
Toch wordt het boek nergens larmoyant of veroordelend. Hij beschrijft wat er gebeurt, meer niet. En dat in prachtige bewoordingen, in vlekkeloos Nederlans, in een mooi gestructureerd verhaal. Het begint met de aankomst op Schiphol (Kafka), dan de begintijd waar hij verblijft op een boerderij en Nederlandse les krijgt van het dochtertje des huizes (haar woordjes staan op de omslag), vervolgens het azc, een vluchtpoging, een isoleercel – en daar denkt hij terug aan de 7 jaar rondreizen na zijn vlucht uit Irak, via Thailand en Vietnam – weer het azc …
Mensen die geboren worden met goede paspoorten zullen nooit weten hoe scherp de tanden van deze wereld zijn, zegt hij ergens. Maar hij zit ook vol zelfspot, is even kritisch over Irakezen als over Nederlanders, en laat zien welke trucjes de asielzoekers hebben om de autoriteiten om de tuin te leiden (zielig doen, overdrijven en liegen).
Door de lichte, poëtische en geestige toon – misschien alleen mogelijk als je in een taal schrijft die niet je moedertaal is – weet Al Galidi je als lezer onder te dompelen in het leven van een asielzoeker, doorgebracht in een azc met 500 bewoners, slapend met 4 mannen op een kamer, met elke dag meldplicht, en elke dag wéér geen post van IND.
Toen ik voor het eerst van dit boek hoorde (door de uitzending met Adriaan van Dis) zette ik het direct op het lijstje omdat de schrijver zo'n bijzonder mens was. En zo schrijft hij ook.