Robin Hobb – Royal Assassin

Ik heb deel twee van de Farseer trilogy uit (helaas in 1 band zodat ze voor mijn jaarscore op Goodreads ook maar 1x meetellen), en geniet me nog steeds suf. Toegegeven, het ergernisje is er ook nog steeds. In deel twee spande dit de kroon:
'Will,' I said quietly.
'Will what?' he asked.
I told him of Will, quickly and quietly. As he listened, his eyes widened.
'It would be brilliant,' he said admiringly. 'A Skilled assassin. It’s a wonder no one thought of it before.'
'Perhaps Shrewd did,' I said quietly.
Terwijl het verder zó knap geschreven is. Zo zintuiglijk, beeldend, spannend, invoelbaar, ontroerend, en met kennis van zaken over ambachten, kruiden, wapentuig, dierverzorging, noem het allemaal maar op. De boeken zijn uit halverwege de jaren '90 en heel vaak zie ik parallellen met onze tijd, met onze strijd tegen gezichtloze, naamloze terroristen zonder gevoel. In de boeken zijn dat de forged ones, mensen die ontdaan zijn van alle menselijke eigenschappen, en zelfs van de goede dierlijke eigenschappen, de zorgzaamheid die nodig is om de soort in stand te houden.
Het grappige is, dat ik als kind nooit hield van verhalen die "in het echt niet konden." Pratende dieren, sprookjesrijken, ik had er niets mee.
En nu houd ik zoveel van Nighteyes, de wolf, en van alle toverige dingen die er plaatsvinden. Het is zelfs zo erg dat ik voorzichtig denk … zou ik dat kunnen? Zo'n heel rijk verzinnen, en de speciale toverkrachten die daar heersen, en dan nog een zinvol verhaal over belangwekkende personages?
Ik ben maar begonnen met mooie plaatjes sparen op Pinterest.
Maar nu eerst – jammergenoeg – weer een recensieboek.