Ik ben in een dwarse bui. Van al die Schotlandboekjes nog een apart verhaaltje maken? Wat ga ik doen als ik er ooit nog eens kom, bezienswaardigheden uitstippelen?
Het Nederlandse gidsje kan in elk geval meteen weg.
The Pictish trail herinnert me aan wat in Schotland zo fascinerend is: dat onzichtbare en toch duidelijk aanwezige verleden. Sferen die proefbaar en voelbaar zijn. Mag blijven.
Het Monster van Loch Ness mag natuurlijk ook blijven. Het was een van onze eerste trips daar, en wat hadden we ons verkeken op de afstand. Nee, niet vanwege de mijlen in plaats van kilometers, maar vanwege de bochtige, smalle wegen. Twee keer zo lang uittrekken voor de reis!
Dan de Michelingids. Saai maar nuttig. Veel kaartjes met uitgestippelde routes.
Scottish Highlands is minstens zo nuttig en nog niet half zo saai. Veel mooie plaatjes en routes. Achterin zit nog een briefje van mij, met Dingen om te Doen vanuit de huisjes die we gehuurd hadden. Dan mag de Michelingids weg.
Scotland through the Ages? Prachtig fotoboek van de Stone Age tot en met Mackintosh.
Scottish Medieval Churches? Ook prachtig. Dat was eigenlijk het enige dat ik miste in Schotland: middeleeuwse kerken die wél heel gebleven waren.
Schotlandboekjes
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags marie kondo, schotland. Bookmark de permalink.