lustig ist das zigeunerleben

Ontmoetingen met zigeuners is zo'n dierbaar boekje dat ik ook al een leven lang meesleep. Beetje tegelijk gekocht met Swaentje, vermoed ik. Ik voelde altijd een soort heimwee als ik aan zigeuners dacht.
Ooit stond er onderweg van huis naar de biep (waar ik werkte) een heus zigeunerkamp langs de Lange Kleiweg, zomaar in de nacht daar neergestreken. Woonwagens, grote auto's, wasgoed over een hek gedrapeerd. Niet veel later zorgde de gemeente voor ondoordringbaar hekwerk langs de weg, want zoveel wildgekampeer, dat moet een mens niet willen. Juist dat sprak me zo aan in het zigeunerwezen, net als de Zigeunerweisen en de Hongaarse dansen van Brahms. Zwerflust, ongebondenheid …
En toch heb ik dat ook gehad, en toch maakt ook dat niet gelukkig. Na drie weken wil ik altijd weer naar huis. Of zou het anders zijn als je altijd je hele hebben en houwen in je woonwagen bij je hebt? Hoe dan ook. Van La Mamma moet ik nog altijd huilen.

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags . Bookmark de permalink.

2 Reacties op lustig ist das zigeunerleben

  1. Ferrara schreef:

    Op onze vakantiereizen door Europa heel wat zigeunerkampen gezien. Romantiek kan ik er niet in vinden. Keihard bestaan om aan de kost te komen. Vaak seizoenwerk. En bedelen is aan de orde van de dag. Vorig jaar in Zweden struikelden ee over de pallets met een kussen waar doorgaans vrouwen hun hand of leeg koffiebekertje omhoog hielden. Ik vermoed dat de heren 's avonds het geld opstreken. Hoe ongebonden ben je dan?

    Zelf vind ik onze caravan het toppunt van vrijheid, gaan en staan waar je wilt gedurende een aantal weken. Maar wij hoeven niet ons kostje bij elkaar te scharrelen dat scheelt nogal.

Laat een antwoord achter aan Hella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *