Ik begin meteen te twijfelen, waren paps en mams nu naar Santiago geweest of alleen naar Lourdes? Of toch allebei? Aan de souvenirs te zien in elk geval wel. Alleen een piepklein Jacobje heb ik bewaard. En dit boek uit 1999, geschreven door mevrouw Madou over wie ik al vaker geloftrompetterd heb.
Ooit kende ik al die preromaanse kerkjes en hun decoratie. Nu blader ik het boek door en voel een wonderlijk soort onverschilligheid. Zijn zulke gevoelens eigenlijk wel betrouwbaar? Of zijn ze een momentopname op grond waarvan je dan een compleet verkeerde beslissing neemt?
Nu denk ik: ik ga dat allemaal toch niet meer zien. Of ik moet al heel toevallig én weer helemaal gezond en fit worden én iemand vinden die mij daar in een camper bij langs rijdt. Of wie weet is er zelfs een verzorgde reis langs die schatten.
Voor nu is het een zinloos boek met minutieuze beschrijvingen en kleine plaatjes, mijn hart springt er niet van op maar slaat ervan neer. Misschien moet ík anders eerst naar Lourdes.
bedevaart
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
Ja eerst beter worden en dan pas kan je er weer op uit! ?
We doen ons best!
Naar Lourdes? Kijk dat noem ik humor, ik moest er om grijnzen. Misschien kan iemand een fles water voor je meenemen. Scheelt een vermoeiende reis ;0))
Haha, ja, p&m hadden ook wat van die flesjes. Heeft niet echt geholpen ben ik bang.