Ik heb mijn eerste Sinterklaascadeau uit, de brieven van Slauerhoff. Ik vind het lezen van brieven altijd iets heel magisch' hebben. Je vangt als met een toverlantaarn beelden op uit een lang vervlogen leven, en karaktertrekken van de schrijver openbaren zich min of meer per ongeluk.
Slau komt hier bepaald niet als een makkelijk mens uit naar voren, ik begrijp nu beter dat hij alleen in zijn gedichten wonen kon. Hij zwierf van hot naar her, maakte verre reizen zonder zich ooit ergens thuis te voelen. Leefde in 38 jaar genoeg voor een heel leven, en toch ook niet.
Bijna al zijn brieven besluit hij met: schrijf gauw terug! Laat snel iets van je horen! Wanneer komt je me bezoeken?
Ik ga zijn gedichten nu met nieuwe ogen lezen, denk ik. Ze staan ook op de dbnl.
een varend eiland
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, gedichten met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
