verdwenen

Het Land dat Verdween staat tussen de Bolderburens en de Pippi's maar alleen omdat het ook zo'n klein wit boek is. Want het is eigenlijk geen kinderboek, Astrid Lindgren vertelt erin over haar jeugd, en ook – dat was ik vergeten – over hoe het is om schrijver te zijn en waar al die invallen vandaan komen.
Ik vermoed dat ik het eind jaren '70 op Sinterklaas gekregen heb, en sindsdien heb ik het niet herlezen. Nu gaan we met de leesclub haar Oorlogsdagboek lezen (ik heb het alvast besteld via boekwinkeltjes) en dat lijkt me een mooie gelegenheid om Het Land dat Verdween ook weer even mee te pakken.

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *