een opgeruimd stuk

Ik spaar versprekingen en ander taalmisbruik. Traditioneel maak ik daar aan het eind van het jaar een verhaaltje mee. Al deze dingen zijn écht zo uitgesproken op de Nederlandse radio, of letterlijk zo opgeschreven in de pers.

Sinds april vorig jaar ben ik bezig met het mariekondoën van mijn boekenkasten. Ik voelde me overstolpen door de volle planken, de druppel liep over, de aantallen liepen de pan uit.
Ik koop er al zo weinig mogelijk, want ze hebben toch een grote impact voor het klimaat, en al wil ik natuurlijk niet aan blaming and shaming doen hier, we moeten dat wel als prioriteit verheffen en de armen uit de mouwen stoppen om de alomvertegenwoordigheid van gedrukt papier tegen te gaan.
U haalt nu wellicht uw wenkbrauwen op en geeft hier misschien aanstoot aan, maar het is van God geklaagd. Ik kan er prat op gaan dat de discussie hierover weer ongemeend fel wordt. De meeste mensen zijn nu eenmaal een bepaalde opmars ingeslagen, en zijn ermee gebrand om alles zo te laten.
Ik was zelf nog bedlederig door een legio aan ziekten en plagen, toen ik besloot de aanslag op touw te werpen en mijn boekenbezit binnen de klauwen te houden. Ik zal niet onderkennen dat ik het angstaanwekkend vond, het zou zeker niet zonder tegenslagen gepaard gaan, maar ik wilde hier een voorlopersrol in spelen.
Het doel wat ik achternastreefde, was dat mijn boekenbezit niet vervierdubbeld zou worden als een uiteengelopen hobby. Ik zocht een klinkklare oplossing, ik wilde een duidelijke koers voeren.
Natuurlijk legde ik niet alle koopactiviteit stop, dat zou ik ten stemmigste ontkennen. Je komt nu eenmaal sowieso in aanmerking met nieuwe titels, maar dan zit ik mijzelf op mijn broek om goed na te denken.
Ik ben er frappant van, hoe goed de methode Kondo werkt. Zij is zelf heel jovaal, ze neemt heus niet de maat met alles en iedereen, ze spant ook niet onder een hoedje met kastenbedrijven, maar ze timmert wel flink aan de bak en maakt zeker geen verlies. Ze zal haar visjes wel op het droge hebben! Haar tegenknie heeft ze nog niet ontmoet, en ik zie haar nog niet roemloos de aftocht gaan. Haar boeken worden zeer gewild, ze steekt er echt met kop en schouders bovenop.
Ik ben zelf wel geneigd om haar regels niet altijd even nauw te nemen. Als ik het allemaal evolueer krijg ik een brok in m'n maag bij het idee om alle boeken op de grond te gooien. Dat is toch een groffe schande, dan gaat er bij mij echt een rood lampje af. Dan snoer ik haar het woord en trek ik aan de klok! Het is mij nu eenmaal met de paplepel ingegooid dat je zuinig moet zijn op boeken, zeker als ze hagelnieuw zijn, maar ook op memorabila. Dat zou ik bij haar wel eens aan de tand willen zetten, en ik stel het ook hier aan de kaart.
Dus zelf loop ik bij het opruimen van boeken echt op vingerspitzen, en ook dan neem ik verreikende stappen. Soms is het heel duidelijk welk boek naar de rats ermee moet. Soms wint toch de nostalgie op sluikse wijze de overhand, ook al word ik er niet vrolijk van. Dan schend ik Kondo met voeten. Ik ben nu eenmaal niet van Japanse makelaardij. Maar ik ben in eigen gelederingen een van de grootste fans en als ik bij iemand een brandhaard zie opsteken, sla ik mijn kans en geef ik hem The Life Changing Magic of Tidying Up.