Destijds vonden ze dat ik op haar leek, op het meisje van de voorplaat van Het Onkruid en de Bloem. Ik kreeg het van mijn vader, december 1972. Het was een boek met gigantisch veel invloed. Er waren op school best wel mensen die drugs gebruikten, een jongen is zelfs in een inrichting beland en later overleden, en we werden aan alle kanten voorgelicht over de gevaren. Dit boek heeft mij zeker bang gemaakt voor alles wat met drugs te maken had/heeft. Ik weet nog dat ik in de KEI-week (Groningen, 1976) in een kroeg terechtkwam waar de wietlucht te snijden was, en echt een noodlot-gevoel kreeg. Every junkie's like a setting sun …
Wat is er sindsdien eigenlijk veranderd dat blowen heel gewoon is, onder scholieren en onder studenten, iets voor in 't weekend, niets om bang voor te zijn. Ik moet mijn eerste waterpijp met kindeke nog roken.
go ask alice
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, tijdgeest met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
Ahhh, dit had ik ook! Was een lijfboek voor mij als tiener, hield sowieso erg van dagboeken en boeken in dagboek-formaat. Later heb ik het in het Engels gekocht. De Nederlandse versie heb ik weggedaan, maar de Engelse heb ik nog steeds.
Was hevig teleurgesteld toen ik er (pas ten tijde van Goodreads) achter kwam dat het nep was. Een cautionary tale, vermomd als echt dagboek, van een of andere Mormoonse schrijfster.
Toch is het voor mij nog steeds een 4-sterrenboek.
Oh echt? Nooit geweten!
One pill makes you larger, and one pill makes you small
And the ones that mother gives you, don't do anything at all
Go ask Alice, when she's ten feet tall
Geïnspireerd door 'Alice in wonderland' maakten Jefferson Airplane in 1967 de klassieker White rabbit (https://www.youtube.com/watch?v=R_raXzIRgsA).
ja, daarom heette het boek ook zo