Ik weet nog dat de koning Mansolein heette, en dat ik dat een prachtige, mysterieuze naam vond. Ik herinner me vaag dat allerlei dieren op zoek moesten naar een plantje voor het hart van de koning, en dat ik dat niet leuk vond, al die verhalen-in-een-verhaal, dat ik me steeds opnieuw in iemand moest inleven.
Dat heb ik eigenlijk nog steeds, raamvertellingen zijn niet aan mij besteed, en vaak vind ik het in een roman ook irritant als het volgende hoofdstuk opeens over iemand anders gaat. Hoewel dat heel sterk afhangt van de kwaliteit van het boek.
Ik kreeg Het Sleutelkruid in 1965 op mijn verjaardag. Ik werd 8, dat was misschien nog te jong om het zelf te lezen. Hoewel er een dia is van de zomer daarvoor, waarop ik ook een heel dik boek lees.
Zo te zien aan je snoetje en de rimpel tussen je wenkbrauwen, alle zeilen bij.
Onze meester las het voor in de klas.
Paul Biegel was (en is eigenlijk nog steeds) mijn lievelingskinderboekenschrijver. Mocht je het boek weg willen doen, dan wil ik het gaarne van je overnemen.
Nee, hij hoort toch te veel bij me om hem weg te doen.