Sinaïklooster

sinai-2016-09-10-10-37Sinds de colleges van Van Moorsel over het Sinaï-klooster wilde ik daarheen. Hij vertelde het ook zo romantisch: hoe je buiten de muur in een mand werd opgetakeld en zo het klooster kon binnengaan (verboden voor vrouwen, natuurlijk).
Er waren weer zoveel dingen nieuw voor mij in dat college, de ontdekkingsreizen die een kunsthistoricus doet, de fascinatie voor één enkele afbeelding op een zuil, en er een levenswerk van te maken om uit te puzzelen wie daar waarom werd afgebeeld (Jephthah) … De ongelooflijk oude geschriften en iconen, het ontstaan van een beeldtraditie … Het was of iemand sprookjes vertelde, zo fascinerend. Maar ware sprookjes.
Studies in the Arts of Sinaï was het verplichte studieboek. Ik weet het niet zeker, maar ik geloof dat paps het platenboek kocht nadat ik erover verteld had. Of had hij het óók? Heeft kindeke nu zijn exemplaar? Wel hebben we ter plekke een mooie icoon voor paps gekocht.
Want we zijn er tenslotte samen geweest, kindeke en ik. Zij heeft zelfs in alle vroegte de Mount Sinaï beklommen om er de zon te zien opkomen.
Wij hoefden niet in een mand te worden opgetakeld, wij mochten gewoon door de deur.
Niet dat we ons vrij mochten bewegen in het klooster, nee, we mochten het geheel vanaf een soort balkon bekijken, en we mochten een blik werpen in de kerk. Qua beleving viel het in het niet bij de verhalen van Van Moorsel.
Oh wacht, daar heb ik immers over geschreven!

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *