Ik neem aan dat ik Fra Angelico heb aangeschaft nadat we met kunstgeschiedenis naar Rome waren geweest. Zijn fresco's in het Vaticaan over het leven van San Lorenzo (die weer mijn favo heilige is omdat de San Lorenzo mijn favo Romeinse kerk is vanwege de über-interessante bouwgeschiedenis) zijn het mooiste wat er bestaat.
De gezichten zo verstild en lieflijk, de klederen zo kleurig en rijk (al die vlammetjes al vooruitwijzend naar het lot dat Lorenzo wacht (het rooster is in de kerk te bezichtigen)), ik was echt totaal overweldigd en hoefde die hele Michelangelo niet meer te zien. Dat was ook een verschrikking, die stikvolle Sixtijnse kapel, om de paar minuten een stem "this is a place of worship …"
Sowieso moet je om echt van Rome te genieten de out-of-the-way dingen bezoeken, kerken en catacomben die je vrijwel voor je alleen hebt. En dan terugzakken in de tijd.
Met dit boek heb ik nooit iets gedaan, zal ik ook nooit iets doen, maar het houdt de herinnering levend aan al het moois dat ik gezien heb.
engelachtige broeder
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo, rome. Bookmark de permalink.
Toen meneer F. en ik een paar jaar geleden uit Rome terugkwamen, durfden we amper op te biechten dat we de Sixtijnse kapel niets eens zo mooi vonden. Te veel van het goede.
Het was bijna vloeken in de kerk ...
Nee, sprak mij ook helemaal niet aan.