Ik moest er even over nadenken, maar opeens wist ik het weer: we hadden die tentoonstelling gezien in Aberdeen, met al die prachtige portretten van Cartier Bresson, en toen heb ik het boek gekocht. De enige foto die me echt bijgebleven is, is die van Stravinsky met kat, maar ze zijn allemaal prachtig, doorleefd en vertellend, wat moet het mooi zijn om dat te kunnen, om de essentie van mensen te kunnen vangen op een foto. Dat probeer je als schrijver in woorden te doen, geen woord te veel, en de omgeving passend bij hoe je je personage wilt introduceren.
Ik herinner me ook dat ik toen dacht: ik zou over elke foto een verhaal moeten schrijven.
elke foto een verhaal
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, schrijven met de tags fotografie, marie kondo. Bookmark de permalink.
