Narrative Dynamics is een boek vol hoogtheoretische essays over hoe narratieven werken, qua tijdsverloop, plot, beginnen en eindes en noem maar op. Ik vermoed dat ik het heb aangeschaft vanwege een aantal beroemde namen bij de bijdragers, zoals E. M. Forster, Vladimir Propp en Northrop Frye.
Ik heb het geloof ik nooit gelezen, en als ik het opensla denk ik: wat is het toch interessant allemaal. Hoe verhalen werken, waarom we ze vertellen en hoe we ze uitsnijden tussen ervoor en erna. Ik blader het door, en zie toch onderstrepingen, en langzaam komt er iets van herkenning. Oja. Dat was toen ik begon met Honderd Valkuilen (die begonnen als een serie artikelen voor Trouw), en meer theorie nodig had dan ik op internet kon vinden.
Theorie die ik me voor een deel heb eigen gemaakt, techniek om over te beschikken. Eigenlijk heb ik het boek niet meer nodig maar het staat wel prachtig geleerd in de kast.
prachtig geleerd
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, schrijven met de tags marie kondo, schrijfboeken. Bookmark de permalink.