ongetemd

Ik dacht toch echt dat ik al een boekbespreking had gewijd aan Memo from the Story Dept. Van mijn Heldenreisgoeroe immers, Christopher Vogler. Toen ik zag dat er een nieuw boek van hem uit was, moest ik dat natuurlijk aanschaffen. Maar om eerlijk te zijn zit het blaadje van waar ik was halverwege. Het was leuk geschreven maar het voegde eigenlijk niets nieuws toe aan wat ik al wist.
Nee, dan is het gele spiraalschrift me veel dierbaarder. Dat nam ik mee naar het workshop weekend met Vogler in The Jung Centre. (Achteraf had ik veel méér cursussen moeten volgen daar. Ook The Vein of Gold cursus heeft me zoveel gebracht!)
Wat was die man bevlogen, wat sprog hij enthousiast heen en weer voor zijn zeer divers publiek. Wat is het een prachtig gevoel om samen te zijn met zoveel gelijkgestemden – het gevoel van je stamgenoten gevonden te hebben. Hier voel ik me nog vaak een roepende in de woestijn.
Het rare is dat je van dat aspect van Amerika veel te weinig hoort hier. Het is ook iets wat je niet met Houston associeert (olie, dikke Texanen in dikke auto's op weg naar dikke huizen), dat enorm inspirerende gaan voor wat belangrijk is. Hier hebben we meteen last van een pikorde, moeten dingen gereglementeerd en gecertificeerd en moet bevolgenheid wijken voor wat haalbaar is voor de grootste gemene deler.
Er is heus veel mis met Amerika (op ieder kruispunt houden bedelaars hun hand op bij die dikke auto's) maar dat ongetemde enthousiasme kan ik soms geweldig missen.