God is niet om te lachen, in het überchristelijke Texas vond ik dat een verfrissende titel. Camerons kijk op spiritualiteit spreekt me aan. Niet God volgens door mensen opgestelde regels maar God – in The Artist's Way noemt ze het Good Orderly Direction – zoals je hem/haar/het zelf ervaart.
Ik moet opeens denken aan een gesprek dat ik met iemand had die ik niet kende, zij vertelde al meteen dat ze "heel spiritueel" was (ik vertelde maar niet dat ik daar "heel allergisch" voor was). Ik vroeg waar ze vandaan kwam en ze kwam uit Oudega. Oh, zei ik, met die prachtige kerk. En zij: oh, dat vreselijke oude ding?
Waarop ik me afvroeg hoe je jezelf in vredesnaam Heel Spiritueel kunt noemen en tegelijkertijd totaal ongevoelig kunt zijn 
voor stenen die duizend jaar geleden door mensenhanden zijn uitgehakt en op elkaar gestapeld ter ere van het goddelijke? Als ik het érgens ervaar, is het wel daar.
Maar dat is dus voor iedereen verschillend. En geen reden tot borstklopperij of gelijkhebberij. En het hoeft niet gepaard te gaan met gevoelens van schuld of schaamte. Cameron schrijft er net zo luchthartig-wijs en realistisch over als ze doet in The Artist's Way. 
Het idee van de God Jar komt ook van haar.
no laughing matter
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags God Jar, julia cameron, marie kondo, spiritualiteit. Bookmark de permalink.
Lees je Cameron opnieuw? Ik ben nog steeds niet verder dan hs.4. Afgezien van de MP's moet ik nog steeds écht beginnen. Gok nu op komende winter. Het zal vast helpen die goed Door te komen!
En ja, onbegrijpelijk dat iemand zich zo opstelt!
Nee hoor, ik bespreek gewoon de boeken op volgorde van mijn ongeordende boekenkast! Komende winter gaat het vast lukken (eventueel met ondersteuning van mijn cursus, hinthint, ik hoor van verschillende mensen dat ze er heel veel aan gehad hebben).