Natalie Goldberg

goldberg 2016-04-24 11.29Het is ook een mooie gelegenheid om orde te scheppen in de schrijfboekenkast. Want nu moest ik tien minuten zoeken voor ik alles van Natalie Goldberg bij elkaar had. Ik wist toch zeker dat Living Color een rood boek was.
Over Writing down the Bones heb ik al geschreven.
In 2002 schreef ik de volgende column:

‘Goed, je mag op vakantie,’ zei de Neanderthaler, ‘maar ik ga mee!’
Als een schaduw volgde hij me naar het Land van Betovering, New Mexico. Natuurlijk wilde ik naar Taos, de stad waar schrijfgoeroes Julia Cameron en Natalie Goldberg hun voor mij zo belangrijke boeken schreven. Het voelde als een bedevaart: eindelijk zou ik de Sangre de Cristo Mountains, eeuwig lyrische achtergrond in ‘The Right to Write’, in het echt zien. Ik zou me kunnen voorstellen dat Cameron daar, of daar, woonde, in een van de vele romantische adobe huizen in de droge wildernis aan de voet van de bergen. Haar voetstappen door de smalle, zonnige straatjes zouden me inspireren.
Maar met de Neanderthaler in mijn kielzog pakte het anders uit. Ik liep door het oude centrum van Taos en voelde wrevel. Wrevelig bekeek ik de ene galerie na de andere, stelde vast dat in Taos blijkbaar nooit een wc kapot ging of een overhemd gestreken moest worden want gewone winkels waren er niet. Als ijzerhandel fungeerde een atelier waar van lappen blik kunstige lampjes geknutseld werden, een huishoudzaak bood uitsluitend beschilderde theepotten. In alle kleuren, stijlen en seizoenen spatte het bloed van Christus uit galeries op de hete stoep. Mensen gingen gekleed als figuranten voor Jesus Christ Superstar.
De Neanderthaler schudde zijn grove kop. Hij gromde: 'Wat een would-be artiesten hier,' en ik zat met een glas ijsthee onder een boom en was het met hem eens. Iedereen in Taos was een would-be artiest, en wilde ik dáár nu bij horen?
'Natuurlijk niet,' zei de Neanderthaler. Hij nam een slok bier en boerde vergenoegd.

Daarom is het voor ons "nuchtere Nederlanders" (alsof dat per se iets is om trots op te zijn) zo goed dat mensen als Goldberg ons elke keer weer enthousiast weten te maken.
Thunder and Lightning kocht ik nog in Amerika, Living Color in Nederland, True Secret heb ik als e-book, en over Old Friend from Far Away schreef ik in de nieuwsbrief het volgende:

Je autobiografie is niet een opsomming van hier geboren, daar naar school, keurig langs het gangpad van je leven.
De momenten moeten erin staan, waarop je de auto keerde en van de brug af in de rivier sprong omdat het water zo helder was, en je opeens moest denken aan boterhammen met pindakaas, en het liedje dat de bakker vroeger floot.
Of toen je besefte dat je er helemaal niet van hield om aandrijfriemen voor tractors te verkopen.
Een autobiografie is ook geen ouwemensenland. Duik erin, hoe oud of jong je ook bent. Waar je dit boek ook openslaat, er staat een stukje tekst, en daaronder het woord GO. En je stroomt over van inspiratie, en van blijdschap dat het er nog steeds is, dat stukje schrijverschap in je, ook al gunt het leven je geen tijd voor je roman, ook al blijven de gedichten steken achter het geroep van plichten.
Ten minutes, GO!
Een herinnering aan kool. Die keer dat je jeuk had. Een kopje waar je graag uit dronk. Hoe arm je was. Hoe denk je over appels?
Wat ben je kwijtgeraakt?
In elk geval je vermogen om te schrijven niet.

Waarvan akte!

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, schrijven met de tags , , . Bookmark de permalink.

4 Reacties op Natalie Goldberg

  1. Ferrara schreef:

    Zo die zit. Vooral die laatste zin. Er komt momenteel zo weinig van mijn toetsenbord.
    Zelfs geen lelijke woorden, de schrijfveer van vandaag.

  2. Joke schreef:

    Wat een mooi stukje schreef je daar, in die nieuwsbrief. Ik heb The Living Color hoog op mijn lijstje staan, nadat ik het fantastisch inspirerende Writing down the bones had gelezen. Ik had toen ook wat gegoogled op de schrijfster en zag dat zij ook kunst maakte. Kunst die totaal niet klopte met wat ik in mijn hoofd had van hoe kunst eruit moest zien. Ik denk dat ik op dat moment wakker ben geworden en besefte dat authentieke kunst verre van perfect is en vooral ook iets met Vreugde te maken heeft, jezelf openstellen voor wat er in en om je heen is.

Laat een antwoord achter aan Ferrara Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *