tranen en zonneschijn

Bij alle landen waar ik heb gewoond heb ik achteraf – veel later soms – het gevoel gehad dat ik me er veel te weinig in heb verdiept. In de geschiedenis, in het landschap. Want het klinkt allemaal wel heel glamoureus, in het buitenland wonen, maar uiteindelijk ben je toch gewoon je kind naar school aan 't brengen, boodschappen aan het doen bij de diverse supermarkten, en aan het huishouden.
En achteraf denk je (het lijkt wel een sterfbed): had ik maar meer … was ik maar meer …
Maar het is voorbij en niet meer in te halen. Wat ik wel deed was boeken kopen met oude foto's en oude verhalen, die keek ik dan thuis nog eens in, keek naar de foto's, wilde dat ik kon tijdreizen, las hier en daar een alinea, en zette het boek in de kast.
Wat ik het liefst zou willen, is een tv-zender waar de hele dag door oude filmbeelden (zeg van voor WO II) werden vertoond. Zien hoe zo'n miljoenenstad als Houston is begonnen met hutjes en tenten. De wereld van Lucky Luke maar dan in het echt. Of hoe Oman was voor de olierijkdom. Of hoe die mensen leefden op dat meeuweneiland in Schotland.
Dus dit boek sparkt zowel joy als regret. De titel zegt het immers al.