heimwee

vroege middeleeuwenHet schenkt niet zozeer vreugde als wel een groot heimwee, dit boek over preromaanse architectuur. Het is veruit mijn favoriete periode in de kunstgeschiedenis, alles tussen de klassieke oudheid en het romaans. Het heeft iets zoekends en iets puurs, het verschilt zo enorm per land. Ik denk aan Ravenna, aan Poitiers, aan Hildesheim en Aken en Corvey, aan de Angelsaksische kerkjes in Engeland, al die oude pracht die ik met eigen ogen heb gezien, mijn handen hebben de stenen aangeraakt, mijn hart heeft de schoonheid opgezogen, en toch, wat zou ik graag nog eens langs al die schatten willen reizen.
Het zit er niet in, voorlopig, en misschien wel nooit meer.
Heel misschien moet ik het ook niet willen. Kan niets die vreugde van de eerste aanblik overtreffen. Nu komt het eropaan om de herinneringen te koesteren. En dit boek te bewaren.

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *