Herken je dat? Iemand vertelt vol enthousiasme over een bepaalde schrijver, je gaat een beetje snuffelen op amazon, je ziet een mooie titel staan voor €1,46, die bestel je, hij komt drie weken later uit ergens in Amerika, inmiddels is je enthousiasme alweer bekoeld – of tenminste, je weet het niet meer precies – je zet het boek in de kast, je denkt nog eens 'oja, ik had toch pas een boek besteld, waar heb ik dat ook weer neergezet,' en met een beetje geluk ga je weken later de planken langs en valt het je weer in het oog.
Zo ook dit.
Tijd om het te gaan lezen dus. Voor de vruchtbare duisternis van de winter weer voorbij is.
vergeetboek
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags joan halifax, marie kondo. Bookmark de permalink.
Volgens mij heb ik op die manier honderden boeken gekocht. De meeste ongelezen in de kast staand. Maar ooit .... 🙂
Ik wil nooit een boek wegdoen dat ik nog niet gelezen heb, maar gelukkig zijn het er geen honderden.
Boeken wegdoen lukt zowiezo slecht. Ga ik de hele boekenkast bij langs: schrale oogst van drie boekjes.
Haha ik heb zo ook honderden boeken binnengekregen. Jij hebt 'm dan na een paar weken al weer in je handen, maar bij mij duurt het maanden, soms jaren voordat ik zo'n boek weer eens uit de kast pak. Tegen die tijd ben ik in ieder geval al ruimschoots vergeten waar ik de aanbeveling vandaan had en waarom ik het gekocht heb.....maar het levert vaak wel aangename verrassingen op!
ongelezen boeken doe ik eigenlijk ook nooit weg. Eerst maar eens zien of het wat is.
Ik kan ook geen ongelezen boeken wegdoen. Ik moet tenminste een goede indruk van het boek hebben voor het weg kan. Maar een gelezen boek doe ik gemakkelijk weg als ik weet dat ik het niet wil herlezen en er ook geen andere redeeming features zijn.
Deze doe ik ook niet weg. Maar als het al heel lang in de kast staat, en geen enkel goed gevoel biedt ... hoppa!