raderen

Ik dacht dat ik wel een uitgebreide bespreking van De Wereld van Gisteren had geschreven, maar dat blijkt niet het geval. Nu is het alweer te lang geleden om dat te doen. Het boek beschrijft een wereld die voorgoed verdwenen is, beleefd door iemand die vermalen wordt in de raderen van de tijd.
Ik denk dat we nu ook weer in zo'n tijd leven waarin mensen vermalen worden, uiteindelijk wijzelf misschien wel ('wij' veilige witmensen) maar tot nu toe voelt het nog als een schouwspel buiten de muren. Misschien voel ik dat zo omdat de lichamelijke gesteldheid mij veel achter de muren, de vensters, de geraniums houdt. Zelf loop ik geen acuut gevaar in mijn heerlijke warme nest.
Van Zweig had ik op school Schachnovelle gelezen, het maakte veel indruk, ik werd zelf helemaal raar in mijn hoofd toen ik probeerde om te leren schaken, mijn hersens bleven nakronkelen in paardensprongen. In dit boek beschrijft hij – inmiddels gevlucht naar Brazilië - de wereld, het Wenen, waarin hij opgroeide. Om daarna zelfmoord te plegen. Vermorzeld door de raderen van de tijd.
Sommige boeken bewaar je omdat ze belangrijk zijn. Voor de mensheid.