klein blauw boekje

Ik heb het ooit gelezen toen ik nog thuis woonde, Twee Meisjes en Ik van Martinus Nijhoff. Ik vond het mooi, en ik heb geen idee meer waar het over ging.
Mijn vader heeft het aan mijn moeder gegeven toen hij haar nog Stella noemde – dat was voor mijn tijd. Hij heeft er ook haar gewone naam in geschreven, in zijn gewone handschrift, A. Bergsma.
Het is hier dik aan 't sneeuwen terwijl ik dit schrijf, en tegelijk schuiven voor het raam de beelden van de ouderlijke woonkamer, er stond een muurtje van witte kistjes voor het achterraam en daarin stonden de boeken van mijn moeder, dit kleine blauwe boekje ook.
Ik kan me nauwelijks meer voorstellen hoe het was om deel uit te maken van een gezin, om langzaam oud genoeg te worden om alle boeken uit alle kasten te mogen lezen. Er werd veel gelezen thuis, ik las toen – bedenk ik nu – ook overdag. Lezen werd niet gezien als niets doen, integendeel.
Die huisvrouwnormen van mij zijn er later ingeslopen.