Heb ik nu in januari al het beste boek van 2016 gelezen? Het zou zomaar kunnen. In een heel grijs verleden heb ik The Crimson Petal and the White gelezen – of geprobeerd, ik kreeg het niet uit en heb Faber sindsdien links laten liggen.
Over The Book of Strange New Things las ik zoveel enthousiaste dingen dat ik het toch maar op het lijstje zette. Vooral het interview in VN maakte veel indruk.
Faber zegt dat dit zijn laatste boek is. Hij schreef immers alleen maar voor zijn vrouw. Zij stierf terwijl hij aan dit boek werkte. In zekere zin verhuist iemand die kanker krijgt ook naar een andere planeet, vertelt hij.
Op de Boekendeler staat ook een goed stuk, plus een mooi interview waarin Faber veel vertelt over wat hem bewoog bij het schrijven.
Tot mijn verbazing zegt Faber daarin dat hij atheïst is. Hoe wonderlijk is het dat hij in dit boek zo'n grote troostrol toekent aan het geloof. Wat hij ook zegt, is dat een boek bij hem begint met wat hij wil dat de lezer voelt als hij het boek uit heeft. En wat zou dat in dit geval moeten zijn? Verbazing en dankbaarheid voor dat wonderbaarlijke lichaam van ons, dat zichzelf geneest van alle wonden, antwoordt hij.
Ik ging bij mezelf na of dat mijn hoofdgevoel was.
En nee.
Laat me eerst even kort vertellen waar het over gaat. Een Engelse predikant, Peter Leigh, gaat op een missie naar een verre planeet – Oasis - om de aliens daar het evangelie te brengen. Zijn vrouw blijft achter, en ze kunnen alleen communiceren via de mail (zonder foto's). Naarmate hij zich meer thuis gaat voelen op Oasis, en meer contact krijgt met de aliens, vergaat het Beatrice steeds slechter. Op aarde vinden steeds meer apocalyptische gebeurtenissen plaats, en de maatschappij desintegreert. De aliens zijn een wonderlijk, lief volkje, zeer ontvankelijk voor de blijde boodschap, met hele tere lijfjes waar ze voorzichtig mee moeten omspringen. Het is verder totaal geen standaard SciFi boek, niks over de techniek van ruimteschepen of wat ook, het is ook geen klassieke dystopie, daarvoor is de aarde te ver weg. Het is een volstrekt origineel en prachtig verhaal.
Mijn hoofdgevoel na het lezen was vooral droevig. Ik vroeg me af of ik als ik niet had geweten van Fabers vrouw ook zoveel rouw had opgepikt. Rouw om alles wat er mis kan gaan in een mensenleven, in relaties, tussen mannen en vrouwen, ouders en kinderen, en in de wereld.
Oasis is, ondanks de naam, een vrijwel volkomen kale planeet, en staat daarmee symbool voor de lankmoedige bewoners, en ook voor het soort mensen - kalm, niet gauw geëmotioneerd - dat door USIC wordt uitgekozen om op missie te gaan. (Alleen Peter hadden ze misschien niet helemaal goed ingeschat.)
Faber schrijft zo effectief, zo meeslepend, het was voor het eerst in tijden weer zo'n boek waar je je op verheugt.
(Ik vond ook nog een mooi interview met Faber en Mitchell, ook zo'n meesleperd, maar toch op een minder diep niveau.)
Ik heb geen idee wat ik nu moet lezen.
een immens droevig boek
Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags michel faber, the book of strange new things. Bookmark de permalink.
Ik ben ongeveer op een kwart van dit boek, dus ik ga je bespreking later lezen, als ik het boek uit heb. Dan kom ik wel even terug.
Faber is één van mijn favoriete schrijvers, zo veelzijdig ook, en ik hoop van harte dat hij zijn belofte dat hij na de dood van zijn vrouw geen boeken meer gaat schrijven niet waar maakt.
dat hoop ik ook! En ik kijk uit naar jouw bspreking.
Hoi Hella, dit boek staat ook op mijn TBR-lijstje. Ik heb "The crimson petal and the white" ook gelezen, en dat is een van mijn favoriete Engelstalige boeken. Groetjes, Erik
dan moet ik hem toch nog maar eens proberen
Ik heb geen idee wat ik nu moet lezen.
Iets heel anders, misschien een non-fictieboek, als palate-cleanser?
Ik lees meestal wel wat non-fictie tussen de roman door waar ik in bezig ben, maar ik heb altijd wel het gevoel nodig dat ik weer een nieuwe roman heb om in te wonen. Iets luchtigers maar, nu.