Marsman is en blijft mijn favoriete dichter. Zijn werk speelt een belangrijke rol in mijn roman, en het gedicht Phoenix heeft mij altijd weer nieuwe moed gegeven. Ook zijn prozawerk is van belang.
Ik heb het Verzameld Werk lang gehad als afgeschreven exemplaar van de bibliotheek, maar nu heb ik natuurlijk deze mooie, nieuwe geërfd.
En daarin vind ik – vergeten – twee verzen met een beetje van mezelf en een beetje van Marsman. Ik heb dat vaker in mijn leven gedaan hoor, een gedicht voor iemand maken op Denkend aan Holland. Voor iemand die afscheid nam op de bibliotheek,voor mijn moeder en haar olifantenverzameling … En twee keer voor pap dus. Ik laat ze er maar in zitten.
vlam in mij
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, gedichten met de tags hendrik marsman, marie kondo. Bookmark de permalink.
