mensje

Ik pak het uit de kast en denk: ach, dit kan ook wel weg. En dan begin ik erin te bladeren en denk: toen ik het las, was mijn moeder er nog. En deed de titel me zo aan haar denken, met haar enorme olifantenverzameling. En ik vind Mensje van Keulen een leuk mens, ik ken haar sinds de middelbare school (Bleekers Zomer) maar heb haar over schrijven horen praten op de Trouw Schrijfdag, een prachtig verhaal over hoe belangrijk het is dat je personages de goede naam krijgen, iets wat ik uit ervaring weet.
Dus al met al is het misschien niet wegens vreugdevonkjes maar wel wegens een vervlechting in mijn brein dat ik het terugzet op de plank. Ik moet het met de ogen van nu maar eens herlezen.