Haat is een deugd? Geen goede titel in de kast voor iemand die probeert zoveel mogelijk stress te vermijden, omdat dat direct invloed op het lijf heeft. Dat is nu een stressbarometer die zéér gevoelig is afgesteld, het leert me een les: om het nu eindelijk áltijd te zeggen als iets me te veel is, of onprettig – en dan nog blijven er onverwachte dingen die op oud zeer afketsen en toch weer als een gifpijltje door alle spieren cruisen.
Negatieve emoties als boosheid en haat hebben dezelfde uitwerking, ook al probeer ik ze mindful te benaderen, "er mee te zijn" – zzzoefff daar is het pijltje al afgeschoten.
En die Flaubert, met zijn "Madame Bovary c'est moi," wat moet ik met die man?
Het boek komt uit de erfenis van paps, het is het Gouden Privé-domein, en de achterflap belooft me "een van de meest ontroerende, tragische, komische en leerzame brievenverzamelingen die er bestaan." Ik ben dol op brieven en dagboeken van schrijvers. Dus hij mag blijven, maar dan moet ik mij beloven om hem snel te gaan lezen!
(En ik bedenk opeens: Haat is een Deugd? Zou hij hetzelfde bedoelen als Julia Cameron met Anger is Fuel? Ik sla het open en zie het citaat op de eerste bladzij:
Dat gelijkstellen van goed en kwaad, van mooi en lelijk, die onbenullige zachtzinnigheid, die wijdverbreide zalverigheid, is een van de plagen van onze tijd. Haat is een deugd!
En kijk, daar ben ik het van harte mee eens!)
