de schone schijn

Ik weet niet wat het is met mij en Franse boeken. Op de een of andere manier weten ze me nooit echt te raken. Waar het volgens mij aan ligt, is dat de schrijver in de eerste plaats een mening heeft, een bepaalde stellingname, en dat die door de personages in het verhaal moet worden uitgedragen. Ze vervullen allemaal een voorgeschreven rol, die een aspect van de onderbouwing van de stelling van de schrijver verbeeldt.
Ik kan merken dat de schrijver zich werkelijk druk maakt om de thematiek, dat die hem echt aan het hart gaat. Maar de personages worden geen mensen met wie ik meeleef, om wie ik geef.
Ik generaliseer.
Ik hoop echt dat jullie met enorm veel voorbeelden van het tegendeel aankomen.
Het kan er ook aan liggen dat ik Franse boeken in vertaling lees, omdat het middelbareschoolfrans wel erg ver weggezakt is. En deze vertaling van Les Belles Images is slordig en houterig, en zit stikvol dt-fouten. (Het is later nogmaals vertaald odt Een Wereld van Mooie Plaatjes.)
De Schone Schijn speelt zich af in een sjiek Parijs' milieu, halverwege de jaren zestig. Mensen met goede banen, luxe leventjes, 'gezellige' feestjes en 'interessante' gesprekken. (Het is trouwens heel grappig om te lezen waar de gesprekken over gaan. Dezelfde zorgen als we nu hebben, over de voortschrijdende techniek enzo.)
Door de levensvragen van haar dochtertje begint reclamemaakster Laurence steeds meer door de oppervlakkigheid en leugenachtigheid heen te prikken. Zonder dat ze zelf in staat is eraan te ontsnappen, hoopt ze wel dat ze haar dochter voor een soortgelijk bestaan kan behoeden.
Ik vond het een boeiende eerste kennismaking met De Beauvoir, maar ik las het eerder als een antropologisch verslag dan als een roman.
Had het er gister nog met een vriendin over, en dat het zo wonderlijk is dat ik wél van Franse films houd. Maar die hebben meestal wel een vleugje champagne-achtige humor, en bovendien personages van vlees en bloed.

hier staat een uitgebreid boekverslag