Toen we eind 1990 naar Oman zouden gaan, begon ik over het Midden-Oosten te lezen. Geen idee had ik van die cultuur, de culture shock was dan ook enorm. Het was pas later, toen we alweer terug waren in "het westen" dat ik me realiseerde hoeveel ik ervan was gaan houden, hoezeer de woestijn voorgoed onder mijn huid was gekropen.
In de Ban van de Nijl was een van die vroege boeken, het maakte veel indruk. Toch heb ik deze pocket pas later gekocht, hij is uit 1995 en ziet er ongelezen uit, net als Het Duivelshuis uit 1996. Dat laatste gaat over Algerije, een land waar ik niet geweest ben. Gezien de huidige ontwikkelingen in de wereld is het waarschijnlijk dat ik de woestijn nooit meer zal zien. Reden te meer om boeken die daar spelen te bewaren. Geen vreugde maar heimwee.
woestijn
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags marie kondo, oman. Bookmark de permalink.