opgraving

Ik pak The Dig van de plank, en er dwarrelt een gedroogd bloemetje naar de vloer. Meteen vraag ik me niet langer af hoe het boek precies ging, maar waar ik het las. Ik kocht het naar aanleiding van de bespreking van Anna die uit mei 2009 is. Waar gingen we heen op vakantie, dat jaar? Rome! Zijn dit Romeinse bloemetjes? Heb ik ze geplukt aan de Via Appia, net als dat ene halmpje dat nog in een doosje rust?
Ik denk altijd dat ik zo'n goed geheugen heb. Van mijn schooljaren weet ik alles nog (denk ik), en van zoveel reizen weet ik nog zoveel. Tegelijk is het een ding met enorme gaten. Zelfs een uitgebreide bespreking brengt de leeservaring niet terug, terwijl ik dit zo'n schitterend boek vond. En de zorgvuldig gedroogde bloemen brengen niets terug van de grond waarop ze groeiden.
Of misschien is dat niet erg, en gaat het er alleen om wat al die ervaringen teweeg hebben gebracht in mij. Het grote onthechten begonnen. Maar The Dig mag blijven.