Ziezo, het vorige plankje is klaar. (Nog een boek weggedaan, en over het andere, Surfacing van Margaret Atwood, heb ik al geschreven.)
Nu de volgende Nederlandse plank. Weer meer leesherinneringen. Volle plank, weinig snuisterijtjes. Links zitten twee engeltjes, het ene kreeg ik van een goede vriendin, het andere van een van de dames van de autobioploeg in Leeuwarden. Positieve affirmatietjes in glas en steen.
Uiterst rechts een uiltjespressepapier, een van de weinige voorwerpen die ik heb meegenomen om de goede herinneringen aan mijn vader te bewaren. De bronzen uil op zijn marmeren voetstukje – beetje art déco van vormgeving – voert in zijn vlucht een scala aan herinnerde andere voorwerpen mee: het pennenbakje van dun, gevlamd materiaal (weet iemand hoe dat heet? bakeliet?), de bureaulamp met zijn goudkleurige voet en glazen kap, de opvouwbare loupe, was er ook niet een vulpen en waar is die dan nu? En het hoofd van Bach. Allemaal herinneringen aan de meestervader en de boekenvader. De eigenschappen die ik van hem geërfd heb.
meestervader
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags marie kondo, vader. Bookmark de permalink.
Hella, dun gevlamd materiaal, kan dat schildpad zijn? Naar mijn idee is bakeliet niet dun, maar juist heel robuust
ik googelde op retro of vintage pennenbakje en toen vond ik deze van bakeliet http://heldenreis.nl/wp-content/uploads/2015/07/bakeliet-pennenbakje.jpg en die lijkt er heel erg op
Ja, ik denk dat je gelijk hebt.