leunstoelreisvreugde

Wat een verrukkelijk boek is dit. Toen reizen nog een avontuur was, toen Egyptische oudheden nog half onder het zand lagen, toen je zelf onderweg nog eens een tombe kon openen, of een waterpijpje roken met een lokale sjeik.
In 1874 reisde Amelia Edwards met de boot de Nijl af, met een klein reisgezelschap en een grote bemanning die roeide, trok, eten verzorgde en met lokale overheden onderhandelde. De eerste ontdekkingen in Egypte waren gedaan, Champollion had de hiëroglyfen ontcijferd, het eerste museum van oudheden was ingericht in Caïro (maar veel waren al naar het buitenland verscheept).
Rijke buitenlanders maakten Nijlreizen, op eigen gelegenheid of met de stoomboot van Thomas Cook.
Edwards is ontzaglijk belezen en bereisd, en ze maakt prachtige tekeningen bij haar minutieuze en sfeervolle verslagen. Smakelijk vertelt ze over de reisavonturen, gedegen doet ze verslag van alle bezienswaardigheden.
De Abu Simbel tempel (later, na de bouw van de Aswan dam naar een plek hogerop verplaatst) lag nog vlak aan de Nijl, half door zand overstroomd. De tempel van Esneh lag tot aan de kapitelen onder het zand.
Natuurlijk is Edwards een dame van haar tijd. Bij de armoede van de bevolking of de bemanning staat ze niet erg stil. Wel lijkt de positie van de iets beter gesitueerde vrouwen haar afschuwelijk, die zitten alleen maar binnen en vervelen zich dood, terwijl Edwards zelf al die schatten ziet, en onverschrokken stikdonkere graftombes betreedt, of de piramides beklimt (dat mocht toen nog gewoon).
Een leven en een reis om jaloers op te zijn. Heerlijk om zo'n levendig verslag te mogen lezen.