voeden

Ik kon er gisteravond niet van slapen. Het hart bonkte dat het in conflict was met zichzelf. De schrijver jammerde dat hij het verhaal niet meer kloppend kreeg. En ik vroeg me af of het niet ongepast was dat ik veilig in een zacht, stil bed lag terwijl om me heen de wereld in puin viel. Valt.
Niet alleen 'ons' vliegtuig maar meerdere vliegtuigen.
Vóor de arme Gaza-bewoners zijn, maar tegelijk heftig tégen de demonstranten zijn die in óns land 'de' Joden dood wensen.
Kotsen van berichten dat de terroristen van isis vrouwenbesnijdenis verordonneren, eeuwenoude kerken en moskeeën opblazen en Christenen op de vlucht jagen.
Geen tweets met politieke hashtags meer durven retweeten omdat ze altijd door een of andere groepering als propaganda gebruikt worden.
Mág je dan nog slapen?
Ik kwam een mooie zin tegen in een boek dat ik aan 't lezen ben: "No matter how many demons we try to destroy, more appear in their place; no matter how many terrorists we kill, more fill their ranks. In order to be effective we need a new model, based on compassion, inclusion, and dialogue."
En ik weet dat het waar is. Maar hoe begin je een dialoog met hen die als enig doel in het leven hebben de ander te vernietigen?
Bonk bonk, zegt het hart. Met mij. Ga nu maar slapen, je woede voedt alleen de woede. Voed het goede.