fotodagboek

Ik was vast van plan om een fotodagboek bij te houden van de vakantie. De eerste drie dagen lukte dat ook. 1-2-3
Maar in het hotel in Wenen was het internet een stuk slechter, het begon te regenen, en Wenen was niet meer het Wenen van mijn herinneringen. Die waren dan ook meer dan twintig jaar oud. Zolangzamerhand begin ik te vermoeden dat je de plekken van je herinnering niet weer moet opzoeken.
Of nee, dat is ook weer niet waar. Rome was mooier dan ooit.
Maar Wenen was niet meer de deftige, zwierige stad, Wenen was moe en te vol. Of ik was dat.
Enniwees. We hadden de koffers nog niet in het hotel gedumpt of kindeke zei: mee, naar Spittelau. De avondzon scheen, en de fabriek lag aan het eind van onze metrolijn. Een sprookje! Hè bah, wat een clichéwoord. En toch … was het sprookje maar dat álle fabrieken er zo uitzagen. Als dat eens werkelijkheid mocht worden, ik geloof waarachtig dat de wereld een betere plek zou zijn. Alles gericht op vrolijkheid en uitbundigheid, in plaats van die calvinistische nuttigheid en soberheid waar alles nog altijd onder gebukt gaat, postmodernisme en postpostmodernisme ten spijt. Het is toch raar dat we grijs en grauw 'normaal' vinden?