Heel

kleurig schitterend met lichtbaluwe spiraal met citaatHet heet niet voor niets: van je af schrijven. En vaak werkt het ook. Een verslag schrijven van een traumatische periode zorgt ervoor dat je de gebeurtenissen op een plank kunt leggen, in een doos kunt doen, uit het zicht. Het vermolmt niet langer je ziel maar het is buiten je.
En het heeft een vorm. Iets opschrijven betekent: in steen hakken. Zo was het. De kwade herinnering groeit niet meer met je mee, hooguit vervalen de harde kleuren. Denk je.
Denk aan je dagboek. Verbaasd kun je soms teruglezen wat je toen opschreef. NU weet je zeker dat je er destijds anders in stond, dat je gegronde redenen had om het op te schrijven zoals je het opschreef. Vanwege een denkbeeldige lezer, die Censor die al vroeg zijn klauwen in je schouders sloeg.
kintsukuroiJe kan denken dat je klaar bent, dat je het van je af schreef en dat je nu weer heel bent. Heel zoals je ooit heel geweest moet zijn voor het leven zijn klauwen in je sloeg. Een illusie, dat. Heel ben je vanaf het begin niet. Het is de kunst de barsten te versieren, zoals in dat mooie Japanse aardewerk, waar ze de scheuren met goud repareren. Of door erover te schrijven, over wat er via de barsten naar buiten glipt. Dat is altijd weer anders, het blijft een spiraal, het is een illusie te denken dat dat in steen gehakte monument eeuwig is. Gooi het maar stuk en schrijf opnieuw. In den beginne. Woest, ledig, dat. Niets heels aan.

Dit bericht is geplaatst in autobio, schrijven met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *