kwijt

Ik ben mijn New Yorkdagboek kwijt. Wegens een knallende aanbieding van Albelli heb ik de vakanties van 2009 en 2010 eindelijk in een fotoalbum gekregen, en ik dacht meteen door te gaan met 2012. Maar om 1500 foto's in een album te pleuren, is het wel handig om te weten wat ze voorstellen. Foto's en dagboek vormen een organische eenheid.
Ik en dagboek trouwens ook. Heb me sufgepend daar! Het was een overrompelende stad! En tussen de stapels dagboeken ligt wel een map met bonnetjes en foldertjes en ander toeristisch bewaarpapier. Waarom het dagboek zelf dan niet?
Is het een straf? Want ik was nog niet thuis of de Grote Verhuisplannen dienden zich aan. Daarom heb ik ook niets met de foto's gedaan. Of alleen de eerste honderd. Ik heb die reis laten ondersneeuwen, niet geëerd, zeg maar.
Ik moet denken aan BFF die haar dagboeken ritueel verbrand heeft. Ik ben een rituele bewaarder, heb ze allemaal nog, vanaf mijn elfde tot mijn vandage. Een kwijt dagboek voelt als een afgehakt ledemaatje. En de reis voelt opeens alsof ik hem niet meegemaakt heb. Erover schrijven bevestigt de waarheid ervan, meer nog dan foto's.
Dus wat nu?