hoop

Gister ontving mijn kindeke haar Bachelordiploma. Baccalaureus in de filosofie, mag zij zich noemen, het moederhart zwelt! Ik had verwacht dat het wel in het Academiegebouw zou zijn, tussen al die dooie hoogleraren, maar het was in een gewoon collegezaaltje, met de tuindeur open om de warme lucht van een klas vol wijsgeren in de dop even te laten uitwaaien.
Het werd een prachtige bijeenkomst. Zeven kandidaatfilosofen werden door hun scriptiebegeleiders toegesproken over dat waar ze de afgelopen maanden diep over hadden nagedacht en over geschreven. Waar ze zich oprecht het hoofd over hadden gebroken. Medisch-ethische vragen, maatschappelijke vragen, filosofische vragen die mij de pet te boven gingen, mijn kindeke-naar-mijn-hart die zich had opgewonden over de DSM-V en toch in staat was gebleken hier met de gepaste filosofische distantie over te schrijven.
Zeven jonge mensen die hadden nagedacht over de belangrijkste zaken des levens. Ze feesten en ze beesten zoals het studenten betaamt, maar ze zijn ook – en dat stemde me zo dankbaar! – de spes patriae. Ze bestaan.