Vos onder ijs
Deze winter, bij het schaatsen:
vos onder ijs.
Twee glazen ogen keken op
alsof hij zo omhoog zou springen
met open bek
als het plotseling zomer werd.
Ik vlucht voor honderd boeren.
Water breekt.
Ik zwem mij langzaam dood.
Mijn laatste woorden zijn gedacht
ik kan niet meer
en spreken gaat niet hier.
Het is eenzaam. Aan deze kant.
Van het papier.
Het is zo eenzaam hier.
Wat een prachtige metafoor voor de eenzaamheid van de schrijver!
(vandaag gehoord bij Dichters van Geluk)
