Bepaald geen gemakkelijk gedicht vandaag. Moest zelfs even opzoeken wat Thebe ook weer was. Maar wat is het een krachtig beeld, van dat ondergronds geburchte, en dan aan het eind die vale trappen naar het dagelijks licht weer op. Het kan mij niet zo boeien dat het waarschijnlijk gaat over de gedode geliefde. Als een gedicht niet op eigen benen staan kan – als het de zeggingskracht alleen aan de autobio van de schrijver ontleent – is het geen goed gedicht. Dan is het een therapeutisch stukje poëzie. Niks mis mee, kan ook anderen zeer aanspreken, maar het is geen autonoom kunstwerk. En dat is dit gedicht wel, het bloeit open als een donker schilderij, het heeft geuren en holle klanken.
Uit mijn hoofd weet ik zo geen top2000-nummer erbij. Ik moet eerder denken aan de wachters op de transen uit Mendelssohn's Paulus. Dat oudtestamentische, ik houd er wel van. Opeens doet het me denken aan dat stukje aan het eind van Nights in White Satin, op de LP Days of Future Passed. Late Lament, heet het.
Cold hearted orb that rules the night
Removes the colors from our sight
Red is grey and yellow white
But we decide which is right
And which is an illusion?
65 Moody Blues – Nights in White Satin
Zeker geen gemakkelijke opgave. Ik kwam er compleet van aan het zwerven in mijn bestaan. Dat doen veel van die gedichten wel met me, ik beleef zo het een en ander opnieuw. Niet vervelend hoor. Morgen Vasalis, terug naar Groningen. Ik zie haar man zo weer achter zijn enorme bureau zitten en dan moet Kopland ook nog komen.
Voor vandaag Ilse de Lange nr: 1814 in 2012 "Puzzle Me" slaat op de puzzels in de archeologie.
Morgen zal ik nog later zijn i.v.m. een begrafenis in het Oosten, voor dag en dauw weg.
oeh, hopelijk niet iets erg verdrietigs? Sterkte in elk geval.
Hoe toepasselijk, om mij op dit late uur nog in uw gezelschap te voegen:
http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/23/het-ideaal-en-de-werkelijkheid/