Poeh, dit is geen gedicht voor watjes. Op de rand van je grot zou je er zomaar gek van kunnen worden.
Maar ach, die wildernis van jong gevoel ben ik wel voorbij gegroeid, zou ik denken. Ik droom er nog wel eens van, zo verliefd te zijn en je opeens het blijde daarvan herinneren, in plaats van alleen het boze. Ik speelde wel met wanhoop maar wat echte wanhoop was, daar kwam ik pas achter toen ik groot genoeg was om ermee te dealen.
En ach, dat bloedend pootje sleep ik achter me aan. Mooi vindt u niet, die rode streepjes op de vloer van mijn grot?
lang rolt
Dit bericht is geplaatst in schrijftop2000. Bookmark de permalink.
Tja, zelfs na het lezen van de analyse bleef ik in jachttaferelen steken. Als ik jouw verhaal zo lees slaat mijn relaas nergens op, 't is niet anders.
Poëzie duiden vind ik zo wie zo lastig. Had je vast al gemerkt. Jij en Andriaan kunnen dat goed. Maar ik ga dapper voorwaarts want leerzaam en leuk is het wel.
Art Garfunkel nr: 455 in 2012
"Brihgt Eyes"
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/
Het gaat om je eigen associatie, alles is 'goed,' ik doe ook maar wat.
En het mooie is dat je zo'n pootje ook altijd nog kunt laten amputeren. Ze hebben tegenwoordig protheses die bijna niet van echt te onderscheiden zijn.
Mijn bijdrage: http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/11/het-protocol/