boe(m)

Als je het hoofd van Jan Hanlo zo bekijkt lijkt het te zeggen: gaan jullie allemaal maar eens lekker je theorieën op mijn gedicht loslaten, ik heb mijn lol eraan beleefd. Alsof lol maken lange tijd verboden was, en nog steeds gelegitimeerd moet worden. Want ho, hé, voor de lol zijn wij niet op deze wereld.
Er zijn zelfs kamervragen over gesteld, destijds in 1952.

Maar het is niet alleen op het gebied van de radio, dat er naar mijn mening wel wat meer leiding van de Regering zou kunnen uitgaan, en dan denk ik aan een herdruk van een gedicht van Jan Hanlo, getiteld Oote, waarop Elseviers Weekblad ons onlangs vergastte; de 10de tot en met de 15de regel daarvan worden gevormd door 25 maal achtereen alleen maar de klank oe. En verderop wordt het gedicht zo indrukwekkend en vooral zo verrukkelijk van klank, dat ik u er toch een paar regels van wil voorlezen; ik doe dit ook daarom, omdat gezegd is, dat dit geen gedicht is om voor zich te zien, maar om gehoord te worden; welnu:
"Ah ach ah ach ach ah a a Oh ohh ohh hh hhh (etc.) Hhd d d Hdd D d d d da D dda d dda da D dda d dda da D da d da d da d da d da da da."
Mijnheer de Voorzitter! Ik zal maar niet doorgaan; ik denk, dat de meeste heren het gelezen hebben en ik ben bang, dat ik de Kamer er te veel mee zou ophouden. Laat mij daarom alleen zeggen, waar ik heen wil. Het zou geen zin hebben, dergelijke uitingen van decadentie — als men ze ernstig neemt — of van onbeschaamde uittarting van ons, arme lezers — als men ze niet au sérieux neemt — hier te bespreken, ware het niet, dat dit gedicht oorspronkelijk gepubliceerd is in „Roeping", een door den Staat gesubsidieerd, maar mij verder volkomen onbekend tijdschrift. En nu vraag ik den heer Staatssecretaris: is het cultuurbevordering, dergelijke lectuur, als waarvan ik hier een staaltje gaf, te helpen financieren? Mijnheer de Voorzitter! Juist in een zo moeilijken tijd als den tegenwoordigen behoorden de kunstenaars algemeen hun verantwoordelijkheid te gevoelen, dat ook zij het zijn, die ons boven de narigheid uit moeten heffen.
Romain Rolland laat Jean Christophe zeggen: „C'est le rôle de l'artiste de créer le soleil lorsqu'il n'y en a pas!" Dat er artisten zijn, die deze taak vergeten en daarentegen door hun infantiel gebazel ons aller rampzaligheid nog dieper doen gevoelen, tant pis; maar laat de Staat zich er zorgvuldig van onthouden hieraan enigen steun te geven.

(lees hier verder)

In ieder tijdsgewricht staan er mensen zo onvast in hun schoenen, dat een kunstwerk ze er finaal uitblaast. Geen wonder dat de huidige regeerderen alles doen om het maken van wegblaaskunst te verhinderen. Terwijl dat het enige is om mee thuis te komen. Boom boom boom, come to take you home!

258 Peter Gabriel - Solsbury Hill