Op mijn achterste voeten!

Ik lees graag recensies van boekbloggers die overal ter wereld gebaseerd zijn, en ik wil daar graag een lans voor steken.
Gereputeerde experts hebben vaak een overbekend stellingpoint, daar word ik een beetje beu van. Ik wil niemand tegen het hoofd stoten, en vaak is het ook informatie daar kun je op aangaan, in die zin hebben ze een positieve annotatie, maar het heeft gebleken dat hun mening toch een is die je wist dat zou komen. Een enkeling staat met kop en schouders nummer één – die zet de kroon op de taart – maar ik sla toch een lans voor jan met de korte lul.
Een van de belangrijkste problemen zijn dat we te snel walhalla roepen, als de machtigste recensent ter aarde faliekant tegen een bepaald boek is. Ik krijg het dan altijd heel kwaad, het slaat mij van de sokken. Ze berokkenen zo'n arme schrijver schade toe, die werpt het hoofd in de schoot. Zoiets richt heel veel schade op en ik teken er dan ook verzet tegen aan.
De meeste schrijvers zijn niet zo angstvallig, maar het is wel: hoe steek je in vorm. Als zo'n onderwerp steeds weer opnieuw opkropt, dan sneuvelen er toch koppen.
Ik zie een land voor ogen waarin het niet meer met pijpenstelen recensies regent waarin de schrijver voor het blok gegooid wordt. Ik ben bereid om loodrecht te willen afkoersen op een situatie zonder aangespande rechtszaken. Als het er echt op neerkomt – het hangt ervan af welke kant het kwartje omvalt – moeten we ervoor zorgen dat we de grote vissen niet laten varen.
Het is genoeglijk bekend dat wij lezers en bloggers genoeg hersenpotentiaal hebben om te begrijpen waar een boek over draait. Zelfs als hele bibliotheken ontmandeld worden, hebben wij geen dictatoren nodig. Om een verbod af te vaardigen ben ik apert op tegen, maar ik sta me er wel op voor dat ik niet tekortgeschoten heb in belezenheid. Ik ga hier niet over 1 dag ijs. Het is ook niet zo dat ik de recensenten haat met al mijn hart, maar het is vaak geen gezellige bedoeling, ze halen vaak zo het onderste uit de kant!
Nu wil ik ook weer niet alle amateur-recensenten de handen boven het hoofd houden. Sommigen vallen echt niet in goeie smaak. Ze doen alsof de bomen in de hemel groeien en het schip met de gouden eieren is aangekomen, over boeken die bepaald geen krent op de leestaart zijn. Maar het hangt al een aantal jaren boven de lucht dat beoordelingen van kunst niet meer aan de machtigsten ter aarde voorbehouden zijn. Ze zijn voortaan op democratische leest gestoeld.
Ik ben er wel op beducht dat deze tendens naar een paar jaren weer via slinkse wijze verdwijnt. Er wordt nu al met de internet-vrijheid getart, dat is niet goed te spreken. Daar worden al veel brokkenpiloten gemaakt. In verre landen worden bloggers al gevorderd mee te gaan met de politie. Hier geld tegenaansteken zal niet helpen als de censuurvlammen worden aangejakkerd. We moeten op onze achterste voeten staan als we ervan horen, en er een flinke plons water overheen gooien, want de amateurrecensie voldoet werkelijk in een behoefte. Die bewijslast is onomstoten.