En dan bedoelen wij het boek als fysiek voorwerp, dat, zoals Petepel zo mooi schrijft, als een externe harde schijf bepaalde herinneringen heeft opgeslagen. Het eerste wat me te binnen schiet zijn de oude Sanne van Haveltes van mijn moeder. Ik was onder de indruk van de liefdesverhalen (ik herlees ze nog altijd graag) maar wat ik me ook herinner zijn de verhalen van mijn moeder over hoe zij ze las, met haar vriendinnen, en dat ze dan voor de etalage van kunsthandel Van Hulsen tegen elkaar zeiden: kijk, dat is net wat voor de kamer van Maddie.
Van mijn eigen boeken is denk ik toch Etty Hillesum het belangrijkst. Ik kreeg het van mijn vader ten tijde van mijn eerste – klinisch bewezen 😉 – depressie. Het boek gaf me de handvatten om na te denken en te schrijven over depressie, om het te zien als een noodzakelijke fase in een ontwikkeling in plaats van als een ziekte, een tekortschieten, niet 'flink' zijn, durven klagen terwijl je een leven als een luis op een zeer hoofd hebt. Het gaf me een veilige grot om mijn wonden te likken. Ik zat daar in de enige stoel waarin in kon zitten als ik pijn had, achterin de kamer in een hoekje bij het raam, en ik was alleen nog maar die donkere grot, waarin het licht van de bladzijden kwam.
Het was het begin van het vinden van mezelf. Het staat in de kast en het zit stikvol papiertjes. Zoveel citeerbare zinnen, ik zou er de kamer wel mee willen behangen. Maar dat hoeft niet. Die grot is er nog, maar ik zit er niet in. Als ik voor de ingang sta, is het boek er altijd.
dit in antwoord op vraag 25 van 50books
Heel mooii Heldinne. Ja van boeken kan je gaan houden!
zo kan het gaan, met boeken en mensen, mooi toch!
Prachtig. En wat een bijzondere vader dat hij dit voor je kocht op het moment dat je het nodig had.
Heel mooi. Wat fijn dat je zo'n houvast had tijdens die periode. Uit ervaring weet ik dat het fijn is om houvast te hebben. Ik zit er nog steeds in en ben al twee jaar bezig eruit te komen, maar om met jouw metafoor mee te gaan: de grot is nog altijd een gapend gat dat me terug probeert te zuigen...
Krijg er kippenvel van bij het lezen dat Etty Hillesum ook bij jou zo'n impact heeft gehad en nog steeds een steun kan zijn. Prachtig dat een boek zoveel kan betekenen.