de laatste winter

Op de vorige boekbloggersbijeenkomst maakte ik kennis met Cathelijne Esser en het mij tot dan toe onbekende verschijnsel van prereaders.  Had ik daar maar van gehoord toen mijn eigen boek uitkwam!
Anyway, vorige week kreeg ik mijn eerste preread: De Laatste Winter van Femke Roobol. Een boek dat ik normaal niet gauw gekozen zou hebben, maar juist dat was voor mij een reden om mee te doen.
Het niet-literaire boek is in Nederland een ondergeschoven kindje. Zelfs de meest ordinaire thrillers worden nog 'literair' genoemd om ze maar besproken te krijgen.
Terwijl er helemaal niets mis is met een goed verhaal. Ze worden bij bosjes uit het Engels vertaald, maar in het Nederlands geschreven? Nauwelijks.
En ja, het is een goed verhaal. Zo'n boek dat je liefst in één adem uitleest, zo benieuwd ben je naar de afloop. Dat is een technische vaardigheid die Roobol uitstekend beheerst. Mét hoofdpersoon Anna willen we te weten komen of broer Maarten het kamp overleefd heeft, waar hij toevallig – verkeerde tijd, verkeerde plek, namelijk Putten – terecht is gekomen. Anna's moeizame bestaan in de hongerwinter in Amsterdam wordt afgewisseld door fragmenten kamp, waar een andere gevangene ervoor zorgt dat Maarten het redt.
Ik zal het einde niet verklappen, want dit boek moet het vooral hebben van de Story Question: zal Maarten de oorlog overleven en lukt het Anna (die zich schuldig voelt omdat ze hem meevroeg naar oom en tante in Putten om eten te halen) hem terug te vinden?
Roobol weet historische details prima door het verhaal te vlechten, van die dingen die je het gevoel geven dat je erbij bent: de looppaadjes van kratjes en zandzakken door de onder water gezette landerijen is daar maar één voorbeeld van.
Er zitten ook foutjes in: zo krijgt Anna kousen van een Canadese soldaat, die later panty genoemd worden. De eerste panty dateert van 1959.
Als schrijfdocent hamer ik er altijd op: benoem NOOIT gevoelens. Als we iemands zak-en-asgedachten van nabij hebben meegemaakt en er staat dan "bezorgd wrong ze haar handen" dan streep ik dat door. Evenals "ineens voelde ze zich heel erg alleen." Duh!
Het lijkt wel of uitgeverijen tegenwoordig nog nauwelijks aan redactie doen, en het zal de gemiddelde lezer waarschijnlijk ook worst wezen.
Conclusie: een goed verteld, spannend en informatief verhaal over gewone mensen aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, dat met een zorgvuldiger redactie naar een hoger plan getild had kunnen worden.