storm

Als iemand zegt: ik hou niet van poëzie, ik heb er niks mee, ik kan er niks mee, dan steekt in mij een storm op.
Zoveel gedichten hielpen mij door de tijd, met hun samengebalde wijsheid, hun verwoorden van emoties die mij onbegrepen omwoelden. In zoveel dichters vond ik een vriend die alles begreep, een zielsverwant, of zomaar iemand die me op een grijze dag een gouden spiegel voorhield.
Door het schrijfcoachen van dichters ben ik gaan begrijpen welke stormen er in hen woeden voor het glanzend miniatuur als een stil blad neerzweeft op de rimpelloze vijver.
En ja, in hun werk streep ik al zulk barok woordwerk weg. Zij kunnen zonder, zij doen het met de kristallen blokjes die na eeuwen bijvijlen eindelijk op hun perfecte plaats vallen. En soms in één keer.
Lees poëzie alsof je even stilstaat in de storm, en je blik richt op dat ene dat niet beweegt. Of toch.

Dit bericht is geplaatst in gedichten, schrijfveren. Bookmark de permalink.

6 Reacties op storm

  1. adriaanhendriks schreef:

    Gelezen in het oog van de orkaan.

  2. Ferrara schreef:

    Er is een tijd geweest dat ik Roland Holst las.
    Zijn verzamelde werk staat in de boekenkast, een heel enkele keer, meestal naar aanleiding van iets, lees ik er nog eens in.
    Niet alle poëzie vind ik makkelijk te begrijpen.

  3. Novelle schreef:

    ja ik ben er helemaal mee eens.

  4. Heldinne schreef:

    oh, "eens" is ook een goed woord voor een hokje

  5. Ferrara schreef:

    Ja, ik heb leuk vervangen door eens. Mooi is wel genoeg.

Laat een antwoord achter aan adriaanhendriks Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *