schrijfveerflitsverhaal

spelen

Hij had altijd genoeg aan steentjes. Misschien doordat hij als klein kind al door zijn ouders mee op wadi werd genomen? De steenwoestenij in, met af en toe een pauze op een wadimat, zij aan de koffie en hij aan de steentjes. Huizen bouwde hij, slingerwegen legde hij, of hij testte zijn worp. In de mond leidde tot paniek, dus aandacht. Toen hij ouder werd, leerde hij het steentje in zijn mond te houden zonder dat een hamsterwang hem verraadde. Elke steen smaakte anders.
Hij moest naar school, ze keerden terug naar Nederland. Daar speelden kinderen niet, daar keken ze naar schermpjes waarop andere figuurtjes aan het spelen waren. Steentjes buiten heetten grind, en waren van iemand. Hij kreeg lego, en een schermpje waarop hij maar een spelletje speelde: tetris. Bij de neerrazende blokjes dacht hij op een prehistorische manier aan keienstapels, het konden wegwijzers zijn in de woestijn, naar paden of doden.
Op school ging het goed, hij werd groot, hij moest een studie kiezen. Architect of wegenbouwer, daartussen scheurde zijn hart. Hij besloot tot een tussenjaar. Wereldreis, werken voor de kost, zwerven.

Ook ging hij terug naar zijn geboorteland. Toen hij uit het vliegtuig stapte, rook hij dat hij thuis was. Zijn handen jeukten van verlangen naar steentjes. Achterop een baizataxi liet hij zich naar het binnenland vervoeren. Ze stopten onderweg bij een begraafplaats, waar een van de medereizigers zijn overleden oom eerde. Een langwerpige lage stenenstapel, met een rechtopstaande kei aan het hoofdeind. Van andere graven was alleen nog de hoofdsteen herkenbaar.
Hij werd grafsteenhouwer. Pad en huis ineen, voor gestorvenen met namen. Familieleden vonden het grind op het graf soms in wonderlijke patronen gelegd.