STAPEL (verhaspelcolumn 2012)

U weet allen dat ik verhuisd ben, en dat dat heel wat aarde in de schoenen had. Ik heb het doopceel van de klusklungels geleegd, die mij probeerden onder te mijnen. Het maakte mij veel zorgen, ik bedoel, geld verdienen is niets vies mee, en je kunt de moraal niet opdwingen, maar ik zag het lijk al drijven: het gaat net zolang goed tot de klomp breekt, en dan is er nog een hoop werk aan de weg om de onderste steen boven water te halen.
Ik verg hiermee geen oordeel over alle klussers, maar het is misschien een idee om rechercheurs gedekt op te stellen, want deze weg moet gekeerd worden. Die klusser van mij was - om geen ten hemel stuitende terminologie te gebruiken - een geslachtslid van een hond! Met mijn blotebillenverstand ergerde ik mij het grootst toen hij mij de pan uitveegde. Hij pleitte in alle toonsoorten voor zijn onschuld.
Ik werd er helemaal paranoia van toen ik de schade opmaakte, alle knoppen sloegen door. Alles was met een Jantje van Leiden gedaan. En ik had geen knuppel meer achter de deur, hoe witgloeiend ik ook was, en hoezeer je op je blote ogen al kon zien wat er mis was, want hij had al afgedongen dat ik de rekening betaalde, en omdat ik vol vertrouwen in hem had, en hem uit mijn broekzak meende te kennen, kwam ik hem te gemoed. Hij zit nu dik bij kas, en er is geen spoor meer van hem vernomen.
Ik heb er geen goed woord over. Iedereen weet dat loodgieten heel nauwkeurig luistert, zelfs vrouwen, die meestal afgesabeld worden omdat ze niet werden opgegroeid met technisch inzicht. Losse afvoeren streven op een ramp uit die je niet zomaar even op- en afbreekt. Ik verwijt hem niet alleen van laksheid, hij heeft naar mijn weten ook gewoon vernielingen aangebracht, waar ik nu nog onder zwicht. Dat is een hekel punt, en een hele zure pil.
De meest aanneembare theorie - in het nieuws wordt deze vaak weergebeeld - is dat mijn klusklungel Stapel was. Zulke mannen zingen de sterren uit de hemel alsof het een lieve lust was, werken zich de ribben uit het lijf, doen alsof zij jouw langverwachte droom zijn. Ze staan zich voor op hun onweersproken gedrag, leveren zelfs hulp aan buitenlandse mogelijkheden, en niemand wil hen tegen het hoofd stoten. Het schept tot nadenken dat ze elke keer een wederopstandiging maken en met volle borst - als door een wonder gegrepen - zich adapt verklaren van een andere judoko of een nieuwe sudoka.
Men vindt ze in alle geledingen, en ze klagen altijd moord en brand over een enorme pluimage aan tegenstanders. Het ontbeert hen niet aan killer instinct, nooit gooien ze het bijltje in de ring, ze leggen iedereen het vuur aan de schenen, weten altijd precies welk middeltje bij wie aangrijpt, en ze doorstaan geen enkele ontwikkeling. Mensen zijn natuurlijk geen onbeschreven bladeren, iedereen kamt wel met problemen, en ze mogen ook niet over één kam gescheerd worden, maar dit soort is niet in rechte banen te leiden, laten we dat wél wezen. Zij verlenen daar hun identiteit aan! Het kost mij geen enkel probleem dit te zeggen, ik zal ook geen tegengas nemen - wat vaak wel gebeurd is geweest - want dit is het enige wat vruchten laat afwerpen.
Ook al is het in mijn geval als een sisser afgelopen (een nieuwe, lieve klusser ging meteen van slag met mijn kleurenpallet), u moet zich dit goed in het hoofd knopen: hoe glorischer de Stapel over zichzelf furore viert, hoe sneller u hem aan de klink moet nagelen!